top of page

Tsatsa 2

​

2022, (plaster, house dust, stone rubble)

Iedereen maakt wel eens het verlies van een dierbare mee. We doen allerlei dingen om het rouwen draaglijk te maken. Onbewust proberen we soms nog wat van die persoon die achterblijft, vast te houden. We proberen de aanwezigheid van die geliefde te voelen in de achtergebleven materie. Denk maar aan een dagboek of een ring. Maar wat met de plek of ruimte waar die persoon jaren in heeft geleefd? Deze kun je niet zomaar als een aandenken in je broekzak meedragen. Deze plek is zowel materieel als immaterieel, onvervangbaar en vol herinneringen.
 
Geerke was ook getuige van zo'n verlies. Sinds enige tijd werd het huis van haar grootouders afgebroken en lijkt de plek te zijn weggeveegd. Alsof het huis er nooit stond en zo ook het bestaan van haar grootouders weer iets meer vervaagde. Om die plek toch een beetje te kunnen vasthouden op een tastbare manier, ging Geerke voor de afbraak huisstof gaan verzamelen in het huis. Het huisstof als DNA van die plek. DNA dat ons zou kunnen vertellen wat er zich allemaal afspeelde in het huis. Dat huisstof ging zij vermengen in gips om dan in een verschaalde versie van het huis te gieten.
 
Voor deze techniek werd Geerke geïnspireerd door een Tibetaans Boeddhistisch gebruik waarbij de as van een overleden persoon werd vermengd in klei of gips. Deze materie, die gegoten werd in de vorm van een Boeddha, diende dan als geluksbrenger.

Everyone experiences the loss of a loved one at one time or another. We do all kinds of things to make the grieving bearable. Unconsciously, we sometimes try to hold on to something of that person left behind. We try to feel the presence of that loved one in the matter left behind. Think of a diary or a ring. But what about the place or space that person lived in for years? You can't just carry this one around like a memento in your pocket. This place is both material and immaterial, irreplaceable and full of memories.

Geerke also witnessed such a loss. For some time, her grandparents' house was demolished and the place seems to have been erased. As if the house was never there and so the existence of her grandparents also faded a little more. To still be able to hold on to that place a bit in a touchable way, Geerke started collecting house dust in the house before the demolition. The house dust as DNA of that place. DNA that could tell us what went on in the house. She mixed that house dust into plaster to cast in a scaled-down version of the house.

For this technique, Geerke was inspired by a Tibetan Buddhist custom in which the ashes of a deceased person were mixed into clay or plaster. This substance, which was cast in the shape of a Buddha, then served as a good luck charm.

bottom of page